Maroko jest krajem bazarów, gdzie każdy ma coś do sprzedania. Na prowincji rolnicy często wyruszają o świcie, by przybyć na suk wczesnym rankiem; tu sprzedają, rozmawiają i znów sprzedają. W takie dni drogi są zablokowane karawanami z osłami, kawiarnie - przepełnione, miasto zaś - gwarne i zatłoczone. O zmierzchu zaczyna się powrót. Następnego ranka po dniu targowym miasto pustoszeje w oczekiwaniu na kolejny targ.

"Przyjdź i popatrz dla samej przyjemności patrzenia" - proszą kupcy od Tangeru do Tiznitu. Nie sposób powrócić z Maroka bez jakiejś pamiątki - zakupy są jedną z najprzyjemniejszych rozrywek, a targowanie się to niemal rytuał przy każdym zakupie i nieodzowna część transakcji. Można się wprawdzie spierać, czy dany wyrób rzemiosła jest tradycyjny, niemniej jednak żywe kolory i ozdobne detale tych wyrobów kuszą. Władze i rząd Maroka ocenia, że 20% pobytu w tym kraju turysta spędza na zakupach.

Kuchnia Marokańska jest typową kuchnią arabską, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to kolebka tej szkoły sztuki kulinarnej. Kuchnia tego kraju odzwierciedla całe bogate dziedzictwo kulturowe świata arabskiego. Można tu spotkać takie potrawy, typowe dla krajów arabskich jak kuskus, tadżin (duszone mięso z warzywami) i harira (pikantna zupa z soczewicy). W kuchni marokańskiej stosuje się też daktyle, kasze, chleb i makaron, który podobno został tu wymyślony dla przechowywania mąki podczas długich wypraw przez pustynię. Maurowie wzbogacili kuchnię Maroka o akcenty rodem z Andaluzji (oliwki, oliwę, orzechy, owoce i zioła), a Arabowie sprowadzili przyprawy z Indonezji. Na tą swoistą mieszankę kulturową nałożyły się dodatkowo wpływy francuskie, dzięki którym śniadanie, składa się zazwyczaj z kawy z mlekiem i słodkiego rogalika. Dzisiejsze Maroko nie jest krajem zbyt bogatym, ale prawie wszędzie można dostać świeży chleb (tadżin), owoce i orzechy.

Jako danie główne podaje się zazwyczaj zestaw lekkich sałatek (np. z zielonej papryki, pomidorów i czosnku). Po tym preludium podaje się takie specjały jak pieczone na grilu mięso lub ryby z kaszą kuskus (z grubo mielonej pszenicy) i chlebem tadżin. Czasami kuskus jest głównym składnikiem potrawy. Kuleczki kaszy, które ostatnio robi się z semoliny, gotowane na parze z wody lub bulionu, podaje się na dużej tacy, polane na wierzchu gulaszem. Innym specjałem mogą być briwats (małe pierożki, wypełnione różnym nadzieniem - z mielonego mięsa, ryby, orzechów i ugotowanego w mleku ryżu) lub pastilla (mielone mięso gołębia oraz przyprawiane cytryną jaja, migdały, cynamon, szafran i cukier, poprzedzielane warstwami ciasta). Po tych lekkich obiadach, gdy zelżeje upał podawana jest syta kolacja, na którą często serwuje się gęstą zupę z baraniny, soczewicy, ciecierzycy, cebuli, czosnku, pomidorów, świeżych ziół i przypraw (harire) lub kebab. Innymi daniami podawanymi pod wieczór mogą być wszelkie wariacje tworzone z owoców morza, a w rejonach wiejskich - chleb maczany w oliwie z oliwek, do którego podaje się gorącą, słodką, miętową herbatę.

Innym składnikiem potraw, typowym dla całego świata arabskiego jest harissa (pasta z ostrej, czerwonej papryki, oliwy z oliwek i czosnku), znana szczególnie w Tunezji.

Jako desery podaje się w Maroku półmiski owoców, naleśniki smażone w głębokim tłuszczu, podawane z miodem lub kaab el ghzal (rogalik nadziewany pastą migdałową i polany lukrem). Te obfite posiłki popija się marokańska specjalnością - herbatą miętową (ataj) lub kawą, czarną bądź café au lait z cynamonem.

Wstęp do meczetów
Obcokrajowców nie będących wyznawcami islamu obowiązuje zakaz wstępu do meczetów (często nad ich wejściem umieszczane są stosowne ostrzeżenia). Nie jest też dopuszczalne fotografowanie wnętrz większości meczetów z progu. Osoba, która te zakazy zlekceważy, może być narażona na nieprzyjemności. Dla turystów dostępne do zwiedzania są jedynie cztery muzułmańskie miejsca kultu: meczet Hasana II w Casablance (za opłatą 100 MAD, z wyjątkiem piątku, dnia głównych modlitw), część pomieszczeń meczetu Moulaya Ismaila w Meknesie, mauzolea Mohammeda V w Rabacie oraz Moulaya Ali Cherifa w Rissani (południe Maroka).

Fotografowanie osób
Fotografowanie osób bez ich zgody lub z ukrycia jest niemile widziane i może się spotkać z ich strony z gwałtownym sprzeciwem lub żądaniem wysokiej opłaty.

Islam a alkohol
Islam zabrania picia alkoholu, dlatego nie jest on sprzedawany w zdecydowanej większości tanich restauracji i jadłodajni oraz w sklepach spożywczych. Można go kupić tylko w supermarketach lub w nielicznych licencjonowanych punktach sprzedaży w dużych miastach oraz w restauracjach lepszych hoteli.

Pseudoprzewodnicy
Odradza się nawiązywania przygodnych znajomości i przyjmowania zaproszeń do domów przypadkowo poznanych osób. Podróżny, zwłaszcza w miastach o dużym natężeniu ruchu turystycznego, bywa niekiedy obiektem natarczywych propozycji ze strony oferujących usługi pseudoprzewodników. Należy grzecznie, ale stanowczo odrzucić wszelkie propozycje. Należy zawsze korzystać z usług licencjonowanego przewodnika. Trasę zwiedzania i opłatę trzeba uzgodnić wcześniej. Warto wiedzieć, że przewodnik nalicza prowizję od każdego towaru zakupionego przez turystę oraz od rachunku w restauracji. Jeżeli turysta nie zamierza kupować kosztownych pamiątek, powinien to wyraźnie zaznaczyć, inaczej ryzykuje, że przewodnik będzie go prowadził od sklepu do sklepu.

Darowizna dla żebraków
Pomino, że w Maroku przez ostatnie lata dokonywał się postęp gospodarczy, to część społeczeństwa nadal pozostaje w skrajnem biedzie. Ludnośc marokańska zgodnie z muzułmańskim obyczajem zobowiązani są do darowizny i cześto wspomagają żebraków. Oprócz żebraków, często można spotkać małe dzieci które poroszą turystów o jakąś małą pamiątkę.

Zasady ubierania się
W Maroku obowiązują nieco odmienne normy zwyczajowe dotyczące zachowania i ubierania się. Poza terenem eleganckich hoteli za szokujące mogą uchodzić zbyt swobodne stroje, zwłaszcza u kobiet (np. spódnice mini, bluzki z odkrytymi ramionami, szorty, zbyt obcisłe ubrania). Takich strojów (dotyczy to również zbyt krótkich spodni u mężczyzn) należy unikać, zwłaszcza przy podróżach na południe kraju i z dala od ośrodków turystycznych.

Dewizy można wymieniać po jednolitym kursie w bankach, kantorach i większych hotelach. Banknoty muszą być w bardzo dobrym stanie, z nowych emisji (nie pomięte, bez stempli i odręcznych napisów), w przeciwnym razie pracownicy kantorów mogą odmówić ich przyjęcia. Odradza się dokonywanie wymiany u pokątnych handlarzy walutą, których spotkać można przed prawie każdym punktem wymiany.

Bankomaty są dostępne we wszystkich większych miastach, a także w ośrodkach turystycznych. Można skorzystać z usług Western Union (dobrze rozwinięta sieć punktów na terenie całego kraju). Czas oczekiwania na wypłatę od chwili wysłania pieniędzy z Polski wynosi ok. 3 godzin. Jest to pomocne w przypadku kradzieży lub zgubienia pieniędzy.

Specyfiką Maroka jest targowanie się w tych sklepach, w których nie ma wywieszek cenowych (także w niektórych restauracjach konieczne jest upewnienie się co do ceny poszczególnych dań, jeżeli nie ma menu w widocznym miejscu). Negocjacje cenowe nie są jednak przyjęte w eleganckich sklepach i butikach. W restauracji lub kawiarni dobrze jest zostawić napiwek w wysokości 5-10 proc. rachunku lub wedle uznania.

W Maroku urzędy państwowe i poczta pracują od 9.00 do 12.00 i od 15.00 do 18.00. Sklepy są otwarte mniej więcej w tych samych godzinach w pierwszej połowie dnia, ale dłużej w godzinach popołudniowych, aż do 20.00. Banki są otwarte od 9.00 do 17.00, z przerwą na obiad. Hipermarkety są otwarte na ogół 7 dni w tygodniu.

Dniami wolnymi od pracy są sobota i niedziela, jednak w piątek, dzień głównych modlitw, niektóre sklepy i urzędy przestają praktycznie funkcjonować od południa.

Wydział Konsularny Ambasady RP w Rabacie ma w swojej kompetencji całe terytorium Maroka, również Saharę Zachodnią oraz Mauretanię. Wyjątek stanowią: miasta i wilajaty (województwa) Casablanca i Agadir, miasta Mohammedia, El Jadida, miasta i prowincje (starostwa) Tanger oraz Safi, które podlegają kompetencji terytorialnej Konsulatu Generalnego RP w Casablance. Konsul honorowy w Agadirze ma w swojej kompetencji prefektury: Agadir Ida Outanane, Inezzgane Ait Melloul, Essaouira, Chichaoua, Marrakesz Medina, Marrakesz Menara Al Haouz.
 

Od 1 stycznia 2005 r. obywatele polscy udający się do Maroka są zwolnieni z obowiązku wizowego na okres do 90 dni. Nie dotyczy to przyjazdów na pobyt stały, w celu podjęcia pracy bądź innego zajęcia zarobkowego. Przy przekraczaniu granicy władze marokańskie mogą żądać udokumentowania odpowiednich środków finansowych na pobyt (gotówka, karty kredytowe, wyciąg z konta itp.). Nie ma obowiązku okazania biletu powrotnego przy wjeździe do Maroka.

Miejscowe przepisy nie wprowadzają specjalnych restrykcji celnych ani ograniczeń w przywozie dewiz, należy jednak zadeklarować je przy wjeździe. Dirham marokański jest poza Marokiem walutą niewymienialną; obowiązuje surowy zakaz wywożenia go za granicę. Na podstawie urzędowego dowodu wymiany można przy wyjeździe ubiegać się o zwrot dewiz w zamian za nie wykorzystane dirhamy.

Przemyt i używanie narkotyków oraz handel nimi są surowo zabronione. Kara wynosi od 5 do 10 lat więzienia, od 500 do 50 000 EUR grzywny, przepada pojazd i sprzęt, obowiązuje zakaz wjazdu do Maroka na 5 do 20 lat. Ze względu na zdarzające się przypadki uwięzienia obywateli polskich przestrzega się przed nabywaniem nawet niewielkiej ilości środków odurzających. Są one łatwe do wykrycia przez systematyczne i skuteczne kontrole oddziałów policji z wyszkolonymi psami, szczególnie przy przekraczaniu granicy. Warunki w zakładach karnych są ciężkie, nie ma prawnej możliwości przekazania skazanego do Polski. Turyści nagabywani przez handlarzy nie powinni podejmować rozmowy. Od przygodnych znajomych bezwzględnie nie należy przyjmować żadnych przesyłek lub listów do Europy, ponieważ mogą one zawierać narkotyki.

Nie ma obowiązku meldunkowego (w hotelach turysta jest wpisywany do księgi gości i jest to równoznaczne z meldunkiem).

Na czas trwania podróży zalecana jest polisa ubezpieczeniowa obejmująca koszty leczenia i następstw nieszczęśliwych wypadków.

W Maroku nie ma poważnych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych i dlatego szczepienia ochronne nie są wymagane.
Przed podróżą warto jednak zaszczepić się przeciw tężcowi i żółtaczce pokarmowej. Ze względu na odmienne zwyczaje higieniczne turysta może zachorować na dur brzuszny i inne choroby biegunkowe. Przypadki zarażenia amebozą lub pasożytami przewodu pokarmowego zdarzają się, ale raczej rzadko.
Korzystając z wody ze zbiorników retencyjnych położonych na wysokości poniżej 1500 m n.p.m. oraz ogólnodostępnych studni i ujęć wody we wsiach i małych miastach, można zarazić się leptospirozą, która jest chorobą śmiertelną. Dlatego też turyści powinni pić wyłącznie wodę przegotowaną bądź mineralną, a owoce i warzywa starannie myć i obierać przed spożyciem.
Przed podróżą należy zaopatrzyć się w środki przeciw dolegliwościom żołądkowym i biegunce (można je również kupić w miejscowych aptekach). Nie należy spożywać posiłków w lokalach o niskim standardzie w małych miejscowościach, zwłaszcza poza sezonem - nie ma tam lodówek, a produkty są niewłaściwie przechowywane.
Ze względu na występujące okresowo przypadki wścieklizny należy unikać kontaktów z bezdomnymi zwierzętami. W razie pogryzienia lub zadrapania należy jak najszybciej udać się do najbliższego szpitala, by poddać się szczepieniu. Usługa ta jest bezpłatna. Zdarzają się również przypadki zapalenia opon mózgowych - niewskazane jest wówczas przebywanie na obszarze, na którym wystąpiło ognisko zakażenia. Aby uniknąć oparzeń słonecznych, należy stosować kremy z mocnym filtrem ochronnym oraz nosić nakrycia głowy. Opieka zdrowotna w Maroku jest na dobrym poziomie. Publiczne i prywatne ośrodki opieki medycznej świadczą usługi odpłatnie. Cena standardowej wizyty lekarskiej wynosi od 10 do 20 EUR, porada lekarska w nocy lub w weekend - 30 EUR, natomiast dobowy koszt pobytu w szpitalu lub klinice - ok. 60 EUR (bez kosztów leczenia). Apteki są dobrze zaopatrzone w leki.

Posiadanie międzynarodowego prawa jazdy jest w Maroku pożądane, ale nie jest obowiązkowe.
Właściciele pojazdów muszą natomiast wykupić zieloną kartę. Poza zieloną kartą inne polisy polskich towarzystw ubezpieczeniowych nie są uznawane. Kierowcy powinni być bardzo ostrożni, ponieważ przepisy ruchu drogowego są w Maroku nagminnie łamane. Nocą na drogach często można spotkać nie oświetlone pojazdy. Z tych względów trzeba unikać podróżowania w nocy na drogach krajowych zarówno głównych, jak i drugorzędnych. Przejazd niektórymi drogami w górach ¦redniego i Wysokiego Atlasu oraz w górach Rif może być utrudniony od grudnia do marca z powodu obfitych opadów śniegu. Planując podróż do Maroka samochodem w lipcu i sierpniu, należy wziąć pod uwagę, że w tym czasie kraj ten odwiedza ok. 2,6 mln marokańskich emigrantów, którzy - po spędzeniu tu wakacji - wracają do państw osiedlenia. Z tego powodu w Tangerze lub Ceucie na wejście na pokład promu do Hiszpanii czeka się nawet po kilkanaście godzin (ostatni prom odpływa ok. godz. 24.00), a drogi w okolicach tych miast są bardzo zatłoczone. W tym czasie częściej dochodzi tam do poważnych wypadków drogowych. Latem zdarzają się korki na autostradach, zwłaszcza w weekendy. Autostrady (Rabat-Casablanca-Settat w kierunku Marrakeszu, z odgałęzieniem na lotnisko Mohammeda V w Casablance; Rabat-Larache-Tanger; Rabat-Meknes-Fez) są płatne na rogatkach, podobnie jak we Francji (koszt przejazdu od 10 do 60 MAD, w zależności od długości trasy, akceptowana jest tylko gotówka). Są one w dobrym stanie technicznym, a nad bezpieczeństwem podróżnych czuwają żandarmeria królewska i pomoc drogowa. Maksymalna prędkość na autostradzie to 120 km/godz., na obszarze zabudowanym 40 km/godz. Częste są kontrole radarowe.

Nie ma ograniczeń w podróżowaniu.
Także na obszarach górskich i pustynnych, na południu kraju, istnieje dobrze rozwinięta infrastruktura turystyczna. Na wycieczki szlakami górskimi lub pustynnymi należy udawać się grupowo, z przewodnikiem znającym dobrze teren. Przewodnik powinien być pracownikiem uznanego lokalnego biura podróży, które specjalizuje się w wyprawach pustynnych lub trekkingowych i ma stosowną licencję. Wybierając się w góry, należy zaopatrzyć się w odpowiedni ekwipunek, ponieważ nawet we wrześniu zdarzają się burze śnieżne, a również latem załamanie pogody jest prawdopodobne. Należy także zabrać ze sobą zapasy jedzenia i wody, ponieważ na szlakach górskich nie spotka się żadnych osad.
W miastach nie ma problemów z kupnem paliwa, także bezołowiowego.
Jednak poza miastami sieć stacji benzynowych jest słabo rozwinięta.

Zmotoryzowani turyści powinni wiedzieć, że granica lądowa z Algierią jest zamknięta. W Maroku nie ma możliwości uzyskania wizy algierskiej.
Granica lądowa z Mauretanią została otwarta w 2002 r. Podróżowanie samochodem z Maroka do Mauretanii może być jednak bardzo uciążliwe, mimo że nie odbywa się już pod eskortą marokańskiego wojska. Droga wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Maroka jest w dobrym stanie, ale miejscami jest bardzo wąska. Nie należy oddalać się od tej drogi, bowiem poza nią teren bywa jeszcze gdzieniegdzie zaminowany. Na trasie TanTan-Tarfaya-Dakhla znajdują się liczne posterunki kontrolne. Przebycie samochodem 1800-kilometrowej trasy między Agadirem a granicą z Mauretanią trwa zwykle ok. 5 dni. Dlatego trzeba zabrać ze sobą zapasy żywności, wody oraz paliwa. Jest to szczególnie ważne na wiodącym przez pustynię, praktycznie nie zaludnionym odcinku Dakhla - granica mauretańska.

 

Maroko to kraj przyjazny turystom. Muszą oni jednak przestrzegać pewnych zasad, a także unikać określonych zachowań. Poziom przestępczości pospolitej w dużych miastach jest dość wysoki, ale turyści zagraniczni rzadko stają się jej ofiarami. Niemniej na mało uczęszczanych ulicach, także tych w pobliżu obiektów turystycznych, nocą mogą zdarzać się napady dokonywane przez uzbrojonych napastników. Dlatego należy zrezygnować z nocnych spacerów w tych okolicach. Turyści, zwłaszcza po zapadnięciu zmroku, powinni poruszać się w grupach kilkuosobowych, nigdy samotnie - także w centrum miast. Złodzieje na skuterach często wyrywają kobietom torebki. W zatłoczonych miejscach trzeba zachowywać się szczególnie ostrożnie, nosić torebkę lub plecak z dokumentami przed sobą, nigdy z tyłu, pieniądze i paszport przechowywać oddzielnie i nie trzymać wszystkich pieniędzy w jednym miejscu. Warto też mieć kserokopię paszportu. Lepiej nie spacerować nocą po medinach - starych dzielnicach miast, które w ciągu dnia są tłumnie odwiedzane przez turystów. Na tamtejszych bazarach (souk) zdarzają się kradzieże kieszonkowe. Niebezpieczne są również ubogie, peryferyjne dzielnice wszystkich dużych miast Maroka. Stanowczo odradza się wchodzenie do slumsów. Cudzoziemcy, którzy wybierają się na ustronne plaże lub do punktów krajobrazowych, mogą być narażeni na zaczepki i prośby o pieniądze.
Także samotne kobiety są zaczepiane przez mężczyzn, dlatego powinny podróżować w grupie lub w towarzystwie innej osoby. Nagabywane mogą powiedzieć, że za chwilę dołączą do grupy, lub poprosić o pomoc policjanta. Policja i żandarmeria są generalnie przyjazne turystom. Cieszą się dużym autorytetem - bez trudu odstraszają intruzów. Kobietom odradza się również przyjazdy do Maroka na prywatne zaproszenia obywateli marokańskich i zamieszkiwanie u nich (nie zalegalizowane związki, także w przypadku, gdy któreś z partnerów jest obywatelem państwa europejskiego, są w Maroku zagrożone sankcją karną). Przyjeżdżając na zaproszenie, należy zostawić rodzinie w kraju dane osoby zapraszającej, jej adres i numer telefonu, informację na temat daty powrotu oraz miejsca przekroczenia granicy Maroka. Należy również unikać przygodnych znajomości i zaproszeń do domów nowo poznanych osób. Podczas samotnych spacerów po zapadnięciu zmroku na mniej uczęszczanych ulicach kobiety mogą spotkać się z dwuznacznymi propozycjami.
Podróżny, zwłaszcza w miastach o dużym natężeniu ruchu turystycznego, może spotkać się z natarczywymi propozycjami pseudoprzewodników. Takie oferty należy grzecznie, ale stanowczo odrzucić. W większych miastach Maroka istnieje tzw. policja turystyczna, która ściga takie osoby. Dlatego lepiej korzystać z usług licencjonowanego przewodnika. Trasę zwiedzania i opłatę trzeba wcześniej uzgodnić. Warto wiedzieć, że przewodnik dostaje prowizję od każdego towaru zakupionego przez turystę oraz od rachunku w restauracji. Jeżeli turysta nie zamierza kupować kosztownych niekiedy pamiątek, powinien to wyraźnie zaznaczyć - w przeciwnym razie przewodnik będzie go prowadził od sklepu do sklepu. Ponieważ poziom życia w Maroku nie jest wysoki, prawie każdy turysta z Europy jest uważany za bogatego i nagabywany przez żebraków lub dzieci wyłudzające pieniądze. Proponowane mu ceny są wyższe niż oferowane Marokańczykom.
Zdarzają się włamania do samochodów, nie wolno zatem niczego zostawiać w widocznym miejscu w pojeździe. Samochód najlepiej zaparkować na płatnym parkingu - opłata od 10 do 15 MAD - lub w miejscu pilnowanym przez stróża ubranego w niebieski fartuch z plakietką (nocą stawka liczona jest podwójnie). Turyści zmotoryzowani nie powinni zabierać przygodnych pasażerów. W myśl obowiązującego w Maroku prawa kierowca odpowiada zarówno za pasażerów, jak i za przewożone przez nich towary, np. narkotyki. Zdarza się, że pojazdy z zainstalowanymi skrytkami są często rekwirowane pod zarzutem, że służyły do przemytu niedozwolonych towarów.
Północ Maroka (okolice Tangeru, Tétouanu, góry Rif: Kettama, Bab Beret, Al Hoceima) oraz okolice Nadoru i Oujdy na wschodzie kraju to tereny uprawy konopi indyjskich i handlu narkotykami. Przebywający tam turyści powinni wystrzegać się handlarzy tym towarem, którzy często są konfidentami policji i mogą we współpracy z nią prowokować zakup kontrolowany. Szczególnie niebezpieczne są źle utrzymane drogi górskie Chefchaouen-Al Hoceima i Fez-Al Hoceima. Bezwzględnie niewskazane jest przemieszczanie się nocą po tych trasach. Można tam natrafić na usypane na drodze małe zapory z kamieni - turyści muszą zatrzymać samochód, a wtedy zmuszani są do zakupu środków odurzających. Poza miastem Chefchaouen, które jest głównym ośrodkiem turystycznym, w górach Rif nie ma bazy hotelowej na przyzwoitym poziomie. Ponadto jest to region przerzutu do Europy nielegalnych emigrantów z Afryki Subsaharyjskiej, którzy często pomieszkują w tamtejszych lasach. Z uwagi na to podczas podróży do tej części kraju należy zachować szczególną ostrożność.

Maroko jest obszarem sejsmicznym, choć trzęsienia ziemi występują tu rzadko. Ostatnie, w lutym 2004 r. w okolicach miasta Al Hoceima, spowodowało śmierć ponad 600 osób. Należy zapoznać się z zasadami bezpieczeństwa: w takich sytuacjach trzeba odsunąć się od okien, schronić pod stół i zabezpieczyć się przed spadającymi przedmiotami, a na zewnątrz - oddalić się od budynków, drzew i sieci elektrycznej. Dobrze jest zawiadomić później rodzinę w Polsce, np. za pośrednictwem ambasady.

Maroko może być uważane za kraj, w którym zagrożenie terrorystyczne jest raczej niewielkie. Sytuacja w tym zakresie nie zmieniła się w porównaniu z 2006 r. (w ostatnim zdarzeniu tego rodzaju - w zamachach bombowych, do jakich doszło w centrum Casablanki w maju 2003 r. - zginęły 44 osoby).